Spring fair 2006

Στο λεπτό το πρόλαβα το τρένο των 8.10. Φυσικά αφού έχασα αυτό των 3.10 και αυτό των 7.10. Είχα μια υπέροχη μέρα, πού μυαλό για δουλειά και ταξίδια. Καλά ήμουν εκεί που ήμουν. Είχε και ζέστη. Ήταν από αυτές τις καταστάσεις που δεν ξέρεις για ποιον ακριβώς λόγο βρίσκεσαι εκεί κι όμως όλα είναι τόσο περιέργως οικεία!!!

Μπαίνω στο τρένο. Έχω μπροστά μου 3 ώρες ταξίδι. Σε 2.30 ώρες αλλάζω τρένο. Βάρβαρη ώρα για Αγγλία να αλλάζεις τρένο στις 10.30 το βράδυ. Ειδικά αν ο σταθμός ειναι στη μέση του πουθενά. Εσύ και τα φαντάσματα στη καλύτερη των περιπτώσεων.


Πρώτο βαγόνι, silent zone... Και καλά! Δε λέω, κομμάτια είμαι, καλά θα ήταν να κοιμόμουν, αλλά και να κάθεσαι μέσα στη μούγκα, να φοβάσαι να κουνηθείς μήπως και ακουστεί το χριτσι χριστι από το μπουφάν και αρχίσουν να δυσανασχετούν τα αγγλόνια δε λέει.

Δεύτερο βαγόνι, μάλον δεύτερο απο το τέλος. Ωπ! Άδεια διπλή θέση δίπλα στην έξοδο. Κάθομαι με τη μια και λές και φχαριστώ!

Ξεκινάει το τρένο.... deamn it, κάθομαι α ν α π ο δ α. Τελικά ήταν δεύτερο βαγόνι από την αρχή.... Σιγά μην αλλάζω τώρα. Ας ζήσω και την εμπειρία του ανάποδου. Και άμα ξεράσω όταν φτάσω θα ξέρω next time να μη κάθομαι ανάποδα... με πειράζει!


Υ.Γ. Είναι όμορφο το ανάποδο τελικά. Βλέπεις τι αφήνεις πίσω σου ενώ το έχεις περάσει ήδη :)