περίοδος μελαγχολίας... μπλιαχ!

"Never take away anyone's hope. This may be all they have"

'Ισως και να είναι η αντιπροσωπευτικότερη φράση για την περίοδο μελαγχολίας που δυανύω τον τελευταίο καιρό. Αλλά αυτό που με προβληματίζει δεν είναι η έντονη μελαγχολία μου - πάντα έχω 800 ψυχολογικές μεταπτώσεις την ημέρα - αλλα ότι δυστυχώς έχω λόγο να είμαι στα down μου! Λόγο???? Λόγους.... και όσο τρελίτσα και να το παίζω δε ξεκολάει απο πάνω μου αυτή η μαυρο-μπίχλα.

Ούτε θυμάμαι που διάβασα την φράση αυτή. Σε βιβλίο να ήταν, σε μπλογκ... Θυμάμαι πάντος πως μου έμεινε και την έγραψα σε ένα κίτρινο χαρτάκι και την κόλησα στον τοίχο. Για να το διαβάζω κάθε μέρα.
Έχω στο δωμάτιό μου τον τοίχο της θετικής ανάμνησης. Ένας τοίχος γεμάτος καρτούλες, μικρές άσχετες φωτογραφίες, χαρτοπετσέτες, εισητήρια από αγαπημένες ταινίες, συναυλίες, ταξίδια, πάρτυ... και όλα μικρά πολύχρωμα χαρτάκια.
Για να καταστρέφει τη σχετική τάξη που επικρατεί στο δωμάτιο
ή για να με κάνει να χαζεύω με τις ώρες
ή για να κρατάει συντροφιά τον κόσμο που μπαίνει στο δωμάτιο
ή για να με ανεβάζει το κατά δύναμην όποτε τον κοιτάω
ή για να λέω τέλος πάντον ότι έχω και γω ένα χόμπι....
....ή τελικά μιας που ξεχνάω εύκολα τα κολάω για να θυμάμαι!

Μ'αρέσει να ζω τη στιγμή για τη στιγμή. Αλλά όσο με συναρπάζει, άλλο τόσο φοβάμαι ότι σύντομα θα ξεχάσω all about it.

Καλημέρες