απλά πονάω...βρίσκεσαι αλλού

Σήμερα τρύπησα το δαχτυλό μου. Με καρφίτσα, κατά λάθος, εκεί που διάβαζα. Όσο αθώο και αν φαίνεται πάντος, πονάει το άτιμο. Αυτό μαζί με το κόψιμμο από χαρτί τα βάζω στην ίδια κλίμακα πόνου. Γιατί πολύ απλά δε καταλαβαίνεις πότε γίνονται... βλέπεις αίμα να λερώνει τα τετράδια, τα ρούχα... α, νάτο το κόψιμμο! Και μετά απο μισή μέρα αρχίζει και σε ενοχλεί κάτι. Σε εκείνο το σημείο που πριν 10 ώρες βγαίνανε σταγόνες αίματος, εκεί νοιώθεις τους χτύπους της καρδιάς σου. Σα να φεύγει η καρδιά απ'το στήθος σου και επίτηδες πηγαίνει εκεί.

Κατά λάθος τρύπησα το δάχτυλό μου, μισή ώρα αφότου έφυγες. Θαρείς και επίτηδες έγινε. Με μάθανε και οι πόνοι μου, δε θέλουν να με παιδεύουν. Καλύτερα μου λένε να πονάω για το δάχτυλο μου, όχι για σένα. Και γω τους ακούω, δε φέρνω αντίρρηση. Καταφέρανε να με κάνουν να περάσω την πρώτη μέρα χώρια σου ανώδυνα. Τους τα χάλασα κάπως το βραδάκι, αλλά για τα βράδυα σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Τα βράδυα σου ανοίκουν!

Τι έμεινε? Ένας μήνας ακόμη... μέχρι την πρώτη ανάσα...
Δε θέλω να ξαναζήσω τη μονοτονία μιας τόσο μεγάλης απουσίας. Είναι ηδη ανυπόφορη, κι ας πέρασαν μόλις 11 ώρες.


"η απουσία σβήνει τα μικρά πάθη κι αυξάνει τα μεγάλα, όπως ο άνεμος σβήνει το κερί και θεριεύει τη φωτιά" Δουκας του Ροσφουκο