Let the hope in

Πριν από ένα μήνα περίπου προέκυψε ένα απρόοπτο πρόβλημα υγείας και έπρεπε να με δει γιατρός επειγόντος. Ο προσωπικός μου γιατρός έλειπε και δεν μπορούσα να τον επισκευτώ. Διακοπές Αυστραλία για 2 βδομάδες. Δε μπορούσα να περιμένω μέχρι να γυρίσει. Αναγάστηκα να πάω στο νοσοκομείο, στα επείγοντα.

Ζω Αγγλία, χρόνια τώρα. Οικογένεια, συγγενείς κλπ Ελλάδα. Σε στιγμές αρρώστιας νοιώθω πόσο μακρυά είναι η Ελλάδα και ζω αυτό που λένε μοναξιά. Ευτυχώς μόνο τότε. Τα γονίδια μου μου λένε τις ασχημες στιγμές να μη τις μοιράζομαι. Και έτσι τα φυλάω όλα για μένα και τα περνάω όλα μόνη μου. Με τον καιρό τα λέω αλλα τότε δεν υπάρχει πρόβλημα, ούτε πόνος. Όλα βσίσκονται σε safe mode.
Στις ευχάριστες όμως βρίσκομαι πάντα με κόσμο η πάντα Ελλάδα. Η χαρά μου δε κρύβεται. Η φατσούλα μου παραείναι φωτεινή και το χαμόγελό μου παραείναι τεράστιο! Στο θέμα μας...

Ήταν όντος μυστήριο αυτό που είχα, με είδε ένας γιατρός αμέσως. Συνήθως περιμένω 3ωρο, η μέγιστη αναμονή που μπορείς να έχεις όταν πας στα επείγοντα. Εξετάσεις, κόντρα εξετάσεις, κι άλλες εξετάσεις και επειδή δεν μπορούσε να κατλάβει ακριβώς τι έχω μου έκλεισε ραντεβού για ένα πιο "ειδικό" νοσοκομείο για την επόμενη κιόλας μέρα. Καθώς έφευγα μου λέει ο γιατρός: "Στα στοιχεία σου άφησες και το τηλέφωνό σου. Θα σε πείραζε αν σου τηλεφωνούσα για να μάθω τι έγινε και τι έχεις αν έχεις κάτι?" Του απάντησα φυσικά, αν και ήξερα ότι δε θα τηλεφωνήσει. Σιγά μη γυρίσει ολόκληρος γιατρός που δεν θα τον ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου να πάρει τηλέφωνο...

Σήμερα το πρωί χτυπάει το τηλέφωνο. Η μαμά, ποιός άλλος θα ήταν πρωί πρωί. Χουζούρεμα τέλος. Ξαναχτυπάει το τηλέφωνο... κάτι ξέχασε να μου πει πάλι... Μμμμ περίργο, αγγλικό κινητό....

Ένα μήνα μετά! Κιόμως! Ήταν ο γιατρός από το νοσοκομείο. Μου είπε το είχε στο νου του συχνά να μου τηλεφωνήσει αλλά τώρα βρήκε ευκαιρία. Μου ζήτησε και συγνώμη!!! Με ρώτησε πως είμαι, τι είπαν οι άλλοι γιατροί, τι έδειξαν οι εξετάσεις. Όλα τέλεια του απάντησα... και δεν έβρισκα λόγια να τον ευχαριστήσω που με θυμήθηκε, που με βοήθησε. Ξαφνιάστηκα και το κατάλαβε, αλλά δε μπορούσα να το κρύψω!


Επηρεασμένη από το ποστάκι του ζπι, επηρεασμένη από έναν συνταξιούχο άγγλο ταξιτζή που μιλούσε για τη χώρα του με τα χειρότερα λόγια και πως σε λίγους μήνες μετακομίζει μόνιμα με την οικογένεια του για τουρκία και φυσικά επηρεασμένη απο το σημερινό γεγονός, συνηδειτοποιώ πως πλέον τη χώρα αυτή την αγαπάω. Την αγαπάω για τα καλά της, και έχει πολλά, και τα άσχημα της τα αφήνω να υπάρχουν και ζω μαζί τους για να υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως τελικός προορισμός μου είναι η Ελλαδίτσα. Αλλά όχι τώρα, όχι ακόμη. Μια μέρα, μια μεγάααλη μέρα.

Καλημέρα σε όλους/ες :))