ενύπνια!

Ήτανε λέει στο δωμάτιο μου.

Καλοκαίρι, κι όμως κρύο έξω, ζέστη μέσα. Ήταν τόσο άβολο που ήταν εκεί. Και κανείς δεν τον ήθελε. Ποτέ κανείς δεν τον ήθελε, τώρα ούτε εγώ...έχει καιρό που όταν έρχεται στη σκέψη μου το μισώ... βαρυά κουβέντα, σχεδόν ψεύτικη (μαλον ψεύτικη)

Τι απαίσιο συναίσθημα, να μη σε θέλει κανείς. Τώρα το 'νοιωσα για εκείνον, εμένα όλοι μ'αγαπούσαν, αυτόν πάλι όχι.

Μπροστά στη μούρη του του λέγανε φύγε, δεν είσαι ευπρόσδεκτος. Κι όμως επέμενε. Και γω, ένα με τη μάζα, έδιωχνα ζωές που κάποτε γέννησα πλάι του.

Και συ δεν έλεγες τίποτα. Απλός παρατηρητής, με άφηνες να κριθώ από τις πράξεις μου και να μιλήσω όποτε θέλω εγώ. Όλα τα μυστικά που δεν πρέπει να υπάρχουν και τα αφήνεις να ζουν ανάμεσα μας. Χωρίς να σε πειράζουν.

Δεν έλεγα τίποτα. Οι πράξεις μου εκεί, το βλέμα μου σε σένα και συ δε το απέφευγες.

Τον έδιωξα και όταν έφευγε τον λυπόμουν, όπως λυπάσαι ένα νηστικό σκυλί χωρίς αφεντικό. Και εγώ τον είχα φέρει σε αυτή την κατάσταση. Και όταν έφυγε έτρεξα σε σένα με τις πράξεις μου, αλλά τα λόγια δε βγαίνανε. Δε γκρεμίζεις εύκολα τη ζωή σου.

Τι ήθελα και το είδα. Μια ακόμη μέρα χαμένη αφού οι σκέψεις με πάνε αλλού.

wise sigh

Όταν αναστενάζω,

ξ ε κ ο υ ρ ά ζ ο μ α ι!

Υ.Γ. Ακούγοντας Χρηστάκι παρεά με ένα σφηνοπότηρο γιομάτο τσίπουρο, από το καλό, αυτό από Τύρναβο

Το παιχνίδι των 5

Μετά από την πολύ ωραία πασούλα του αραχτού και light για να παίξω και γω το παιχνιδάκι των bloggers (αυτό που γράφεις 5 πράματα για σένα και μετά δίνεις πάσα σε άλλους 5 για να κάνουν και αυτοί το ίδιο και πάει λέγοντας), ιδού λοιπόν τα 5 δικά μου μικρά και άγνωστα:

1. Ξεκίνησα το τσιγάρο καπνίζοντας τις τελευταίες τζούρες από τα τσιγάρα των φίλων μου (απίστευτη τρακατζού!) γιατί μου άρεσε που ήταν βαρύ και πικρό. Επίσης με τρέλαινε να τα σβήνω στο τασάκι. Τώρα έχει 3 χρόνια που το 'κοψα (και δε νομίζω να το ξαναρχίσω) αλλά όταν βλέπω μισοσβησμένο τσιγάρο στο τασάκι δε μπορώ να αντισταθώ!
2. Δεν έχω δίπλωμα οδήγησης. Δεν ξέρω να οδηγώ αυτοκίνητο. Παρόλα αυτά οδηγώ μηχανάκι και μάλλον περιμένω να με γράψουν πρώτα για να το πάρω (αν και με σταμάτησαν 2 φορές, το μόνο που μου είπαν ήταν να φοράω κράνος... η τρίτη θα 'ναι και η φαρμακερή που λένε).
3. Δεν υπαρχει σημείο του σώματός μου που να μην το έχω χτυπήσει, σπάσει, ράψει. Αυτό ήταν η αιτία που οι γονείς μου αγανάκτησαν και δε κάνανε άλλο παιδί μετά απο μένα, τι κι αν εγώ μάταια ζητούσα μια αδερφούλα (αδερφό έχω, μη νομίζετε πως είμαι ρατσίστρια στο αρσενικό φύλο).
4. Φοβάμαι υπερβολικά το σκοτάδι. Όταν ήμουνα μικρούλα και ήθελα να σηκωθώ τη νύχτα για να πάω τουαλέτα ή να πιω νερό, το έκανα με κλειστά μάτια, γιατί νόμιζα πως αν τα ανοίξω θα είναι μπροστά μου ή πίσω μου ή δίπλα μου το "φάντασμα του σκότους". Ήλπιζα πως με τα χρόνια θα μου φύγει η φοβία, αλλά τίποτα. Τώρα ευτυχώς δε πιστεύω στο φάντασμα (μμμ), αλλά ακόμη δε ξέρω τι είναι αυτό που με φοβίζει τα βράδυα και με κάνει να κοιμάμαι ακούγοντας μουσική ή βλέποντας ταινίες.
5. Ο πατέρας μου είναι ζαχαροπλάστης. Έτσι όταν ήμουν παιδάκι και μου λέγανε διάφοροι με εκείνη την ψιλή φωνή (ενώ ταυτόχρονα μου ζουλούσαν τα μάγουλα): "πω πω, τι γλυκό κοριτσάκι που είσαι εσύ? ζαχαροπλάστης είναι ο μπαμπάς σου?", εγώ τσατιζόμουνα και έλεγα της μαμάς μου με παράπονο και νεύρο μαζί: "αμαν ρε μαμάααα, πού ξέρει ο τάδε ότι ο μπαμπάς μου είναι ζαχαροπλάαααστης????"

Πλάκα έχει το παιχνιδάκι τελικά. Να 'σαι καλά αραχέ! Χίλια δυο μου ήρθαν στο μυαλό, αλλά τα παραπάνω 5 είναι υπεραρκετά.

Τώρα ήρθε το δύσκολο μέρος, μιας που οι περισσότεροι το έχετε πει το ποιήμα, οπότε λίγοι οι απομείναντες. Παρ'ολα αυτά δίνω την πάσα σε 5 bloggers που διαβάζω σχεδόν καθημερινά:

• αείποτε
• παπαρούνα
• σκόρπια συναισθήματα
• λύσιππος
• μαριλίνα

Enjoy!

14 is over!

Είναι τραγικό, ίσως και γελοίο, να είσαι την ημέρα των ερωτευμένων μόνος (είτε ως single είτε απλά το αμόρε σου να απουσιάζει), ειδικά στην αγγλία.

Χθες χωρίς υπερβολή αναγούλιασα!

Γυρνούσα σπίτι χθες κατά τις 7 από το παν/μειο. Ευτυχώς η απόσταση σπίτι-παν/μειο είναι μόλις 10 λεπτάκια με τα πόδια. Ε, ήταν αρκετά. Στο δρόμο μόνο ζευγάρια. ΜΟΝΟ ΖΕΥΓΑΡΙΑ! Αν είναι ποτέ δυνατόν. Θαρρείς και σ'αυτό τον τόπο όλοι δυο δυο κυκλοφορούν. Η θαρρείς και όλοι τους κάνανε σχέσεις στις 13 για να είναι μαζί στις 14 ε και στις 15 χωρίζουν. Μα που είναι όλα αυτα τα ζευγάρια όλες τις άλλες μέρες? Και που ήταν οι αδέσμευτοι χθες. Πως έχουμε τη γυναικοκρατεία στην Ελλάδα, ε έτσι φέρονται στα μόνα άτομα κάθε 14 Φεβρουαρίου. Ακόμη και στο supermarket δυο δυο ψώνιζαν, ΕΛΕΟΣ! Στο παγοδρόμιο δεν επιτρεπόταν η είσοδος σε μονό αριθμό. Ας μη μιλήσω για τα εστιατόρια, όλα κλεισμένα προ ημερών και φυσικά τα τραπέζια ειδικά τοποθετημένα για δυάδες. Ακόμη και στα club για τα ζευγάρια δωρεάν είσοδος και δωρεάν σαμπάνια... αν ήσουν μόνος τα πλήρωνες όλα. Και όχι μόνο στα κλασικά club, παντού, ροκάδικα, μπαράκια, μεταλάδικα, τζαζ. ΠΑΝΤΟΥ!

Στην αρχή σαν να ζήλευα λιγάκι, μόλις άρχισα να αηδιάζω ευτυχώς έφτασα σπίτι. Και όταν το καλοσκέφτηκα θυμήθηκα γιατί τέτοια μέρα κάθε χρόνο την περνάω σπίτι με το αμόρε, ρομαντικά και ήσυχα... για τους καημένουε τους singles. Έλεος, λυπηθήτε τους. Δείξτε τον έρωτά σας και άλλη μέρα, τόσες έχει ο χρόνος. For gods shake!

εσύ θα το δάγκωνες;

Πρόσφατα ξεκίνησα ένα γκάλοπ (επηρεασμένη από το singles στην tv) και το 100% των απαντήσεων ήταν θετικές!!! Όλοι μα όλοι είπαν ναι (ο καθένας φυσικά με τη δική του ερμηνία).
Εσύ άραγε τι θα έκανες?

Αν ήσουν ο Αδάμ θα το δάγκωνες το μήλο;

At last 2007

Το καλοκαίρι του 2006 μετακόμισα σε ένα πανέμορφο διαμέρισμα στην καρδιά της πόλης, σκεφτόμενη ότι τα ονειρά μου σιγά σιγά παίρνουν υπόσταση. Έλεγα πλησιάζω στο επόμενο μου όνειρο που είναι να μετακομίσω Λονδίνο... όλα υπέροχα!
Το σπίτακι μου λοιπόν είναι πανέμορφο, υπερβολικά όμορφο, τα βγάζω λίγο πιο ζόρικα με τα χρήματα αλλά χαλάλι. Για το σπίτι και το φαγητό μου μάθανε οι δικοί μου να μην έχω ποτέ ενδιασμούς... ας κάνω περικοπές από αλλού... Έλα ομως που ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΑΥΤΟ ΔΕΝ ΕΙΧΕ ΙΝΤΕΡΝΕΤ! Δεν με πτόησε πολύ αυτό όταν πρωτομετακόμισα, με συνεπήρε η ομορφιά του και η άνεση του, έλεγα θα βολεύομαι με το ιντερνετ της δουλειάς, του πανεπιστημίου, κάτι τέλος πάντων. Πλησιάζανε και διακοπές, σιγά μην ασχολιόμουνα με ψίχουλα.

Ήρθε Σεπτέμβρης, άρχισε το διάβασμα, η πίεση, άρχισα και γω να ξενερώνω, μου έλειπε το παλιό μου σπιτάκι, και ας ήταν ένα αχούρι, γιατί είχε ιντερνετ....
Έψαξα όλες τις πιθανές εταιρίες διαδυκτίου, καμία δεν είχε πρόσβαση στο οικοδόμημα αυτό, ήταν βλέπετε καινούριο και στην τυπική αγγλία πρέπει μα γίνει σύμβαση του ιδιοκτήτη με εταιρίες και δε ξέρω γω τι άλλα ...
Να μη πολυλογώ (αν και θα ήθελα να πω όλη τη διαδικασία και όλες τις κινήσεις που έκανα μεχρι σήμερα, έτσι για να μοιραστώ τον πόνο μου μαζί σας, αλλά κρίμαααα) έχω ιντερνετ!!!!! Μετα από 6 μήνες! Φυσικά χάλασε το πισι μου με το που έγινε η σύνδεση, δεν άντεξε τόση χαρά μάλον, αλλά το συνέφερα, και τώρα I am back to babys arms!

Σε μισό χρόνο ξαναμετακομίζω, για την μεγάλη πόλη αυτή τη φορά... αν χαθώ και τότε από το υπέροχο διαδύκτιο θα το πάρω ως πεπρωμένο!


Καλή χρονιά σε όλους! Happy 2007!

Let the hope in

Πριν από ένα μήνα περίπου προέκυψε ένα απρόοπτο πρόβλημα υγείας και έπρεπε να με δει γιατρός επειγόντος. Ο προσωπικός μου γιατρός έλειπε και δεν μπορούσα να τον επισκευτώ. Διακοπές Αυστραλία για 2 βδομάδες. Δε μπορούσα να περιμένω μέχρι να γυρίσει. Αναγάστηκα να πάω στο νοσοκομείο, στα επείγοντα.

Ζω Αγγλία, χρόνια τώρα. Οικογένεια, συγγενείς κλπ Ελλάδα. Σε στιγμές αρρώστιας νοιώθω πόσο μακρυά είναι η Ελλάδα και ζω αυτό που λένε μοναξιά. Ευτυχώς μόνο τότε. Τα γονίδια μου μου λένε τις ασχημες στιγμές να μη τις μοιράζομαι. Και έτσι τα φυλάω όλα για μένα και τα περνάω όλα μόνη μου. Με τον καιρό τα λέω αλλα τότε δεν υπάρχει πρόβλημα, ούτε πόνος. Όλα βσίσκονται σε safe mode.
Στις ευχάριστες όμως βρίσκομαι πάντα με κόσμο η πάντα Ελλάδα. Η χαρά μου δε κρύβεται. Η φατσούλα μου παραείναι φωτεινή και το χαμόγελό μου παραείναι τεράστιο! Στο θέμα μας...

Ήταν όντος μυστήριο αυτό που είχα, με είδε ένας γιατρός αμέσως. Συνήθως περιμένω 3ωρο, η μέγιστη αναμονή που μπορείς να έχεις όταν πας στα επείγοντα. Εξετάσεις, κόντρα εξετάσεις, κι άλλες εξετάσεις και επειδή δεν μπορούσε να κατλάβει ακριβώς τι έχω μου έκλεισε ραντεβού για ένα πιο "ειδικό" νοσοκομείο για την επόμενη κιόλας μέρα. Καθώς έφευγα μου λέει ο γιατρός: "Στα στοιχεία σου άφησες και το τηλέφωνό σου. Θα σε πείραζε αν σου τηλεφωνούσα για να μάθω τι έγινε και τι έχεις αν έχεις κάτι?" Του απάντησα φυσικά, αν και ήξερα ότι δε θα τηλεφωνήσει. Σιγά μη γυρίσει ολόκληρος γιατρός που δεν θα τον ξαναδώ ποτέ στη ζωή μου να πάρει τηλέφωνο...

Σήμερα το πρωί χτυπάει το τηλέφωνο. Η μαμά, ποιός άλλος θα ήταν πρωί πρωί. Χουζούρεμα τέλος. Ξαναχτυπάει το τηλέφωνο... κάτι ξέχασε να μου πει πάλι... Μμμμ περίργο, αγγλικό κινητό....

Ένα μήνα μετά! Κιόμως! Ήταν ο γιατρός από το νοσοκομείο. Μου είπε το είχε στο νου του συχνά να μου τηλεφωνήσει αλλά τώρα βρήκε ευκαιρία. Μου ζήτησε και συγνώμη!!! Με ρώτησε πως είμαι, τι είπαν οι άλλοι γιατροί, τι έδειξαν οι εξετάσεις. Όλα τέλεια του απάντησα... και δεν έβρισκα λόγια να τον ευχαριστήσω που με θυμήθηκε, που με βοήθησε. Ξαφνιάστηκα και το κατάλαβε, αλλά δε μπορούσα να το κρύψω!


Επηρεασμένη από το ποστάκι του ζπι, επηρεασμένη από έναν συνταξιούχο άγγλο ταξιτζή που μιλούσε για τη χώρα του με τα χειρότερα λόγια και πως σε λίγους μήνες μετακομίζει μόνιμα με την οικογένεια του για τουρκία και φυσικά επηρεασμένη απο το σημερινό γεγονός, συνηδειτοποιώ πως πλέον τη χώρα αυτή την αγαπάω. Την αγαπάω για τα καλά της, και έχει πολλά, και τα άσχημα της τα αφήνω να υπάρχουν και ζω μαζί τους για να υπενθυμίζω στον εαυτό μου πως τελικός προορισμός μου είναι η Ελλαδίτσα. Αλλά όχι τώρα, όχι ακόμη. Μια μέρα, μια μεγάααλη μέρα.

Καλημέρα σε όλους/ες :))

A NOVEL

Ξεκίνησα προχθές να διαβάζω το "Divine Secrets of the Ya-Ya Sisterhood" της Rebecca Wells. Δώρο γεννεθλίων από έναν "μυστήριο" καλό μου φίλο. Όσο και αν μου άρεσε το βιβλίο, την εντύπωση την έκλεψε το εξής:

We are not born all at once, but by bits. The body first, and the spirit later... MARY ANTIN


Είδομεν!

Όνειρα μη τελειώνετε

Γιατί η νύχτα δεν πάει χαμένη όταν βλέπεις όνειρα.

Τι κι αν λένε ότι διαρκούν κάποια δευτερόλεπτα... βλακείες. Εγώ νοιώθω που κρατούν όση ώρα κοιμάμαι. Και με κουράζουν, με βάζουν σε σκέψεις, με κάνουν να ζω όλο μου τo 24ωρο, non-stop!

Και είναι ΥΠΕΡΟΧΟ!


υ.γ. και έτσι ξυπνάω με κέφια και δε γράφω πεσιμιστικά ποστάκια... οεο!

για μια καρέκλα

Μιλούσε ο πατέρας μου με το γείτονα στο δρόμο, καλοκαίρι θυμάμαι. Ο ένας από την πλευρά του δρόμου ο άλλος μέσα από την αυλή. Η μητέρα μου, αιώνια ερωτευμένη, τον κοιτούσε από το παράθυρο οπου διάβαζε. 5, 10, 15, 20 λεπτά. Σηκώνεται, πέρνει μια καρέκλα απο την αυλή και την πηγαίνει στον πατέρα μου. "Σε βλέπω που κουράστηκες και είπα να σου τη φέρω να καθήσεις" του λέει. Και ο πατέρας μου γεμάτος απορία "Μα καλα σηκώθηκες να φέρεις την καρέκλα για μένα? Σ'ευχαριστώ ρε γυναίκα!" και το έβλεπες στα μάτια του ότι ήταν ο πιο ευτυχισμένος και περήφανος ανθρωπος στον κόσμο.

'Ισως να έχω μεγαλώσει με τέτοια βιώματα και για μένα η αγάπη να σημαίνει εγώ για σένα και συ για μένα. Ίσως για μένα να δίνουν το αλάτι στην αγάπη αυτές οι καθημερινές μικρές και απλές κινήσεις. Ε και... μερικά πράματα δε τα ζορίζεις.
'Οταν εγώ αρχίζω και ζητάω τότε πολύ φοβάμαι ότι η ιστορία παίρνει την κατιούσα.
'Οταν ζητάω σημαίνει ότι κάτι με ενοχλεί και θέλω να αλάξει γιατι πονάω.
Γιατί να ζητάω?
ΓΙΑΤΙ ΝΑ ΖΗΤΑΩ?
Γιατί να ζητάω μόνο εγω?
Και όταν ζητάω ζητάω ζητάω... και συ δε καταλαβαίνεις αλλά ειλικρινά δε καταλαβαίνεις τότε παίζει πρόβλημα.
Και τότε είναι που λυπάμαι πολύ.
Και τότε είναι που καταλαβαίνω ότι αγάπη σαν την παραπάνω δε παίζει.

Τι στο διάλο έχει γίνει το σήμερα ρε γαμώτο. Δε ζητάω του πουλιού το γάλα, δε ζητάω πολλά πράματα. 'Ενα. Δε θέλω να ζω την αγάπη του σήμερα, απέκτησε και καινούρια υπόσταση τρομάρα της, ψιλοανεξάρτητη φάση και καλά. Δε θέλω να αγαπάω όπως σήμερα. Δε θέλω να κουλάρω. Θέλω να μαι στην τσίτα μαζί σου. 'Ολα για σένα. Εγώ είμαι της παλιάς σχολής.
Γίνεται να σου αφοσιωθώ?

Όπως το κόβω όχι.


είναι κρίμα και σ'αγαπάω τόσο πολύ μα τόσο πολύ

E-mail στην αγάπη

Να ζητήσω εκ των πρωτέρων ένα (η μια?) συγνώμη για το greekenglish αλλά πείτε μου πληζ, είμαι τόσο υπερβολική??? I seek advise, I do need you!


S'agapaw s'agapaw s'agapaw s'agapaw. Auto na to thumasai kath' olh th diarkeia tou email. Opws kai egw kserw oti kai su m'agapas kai eisai kalos re gmt.

Dialogos sto thema "apostash" h "de milame oso prepei" de ginetai. Giati lew kati kai meta metanoiwnw pou to lew. Noiwthw kai hlithia.
Stelnw e-mail.
Erxesai edw, pername kala. Feugeis, ellada to lene auto, xxx to lene auto, egw downiazomai, peftw. Gia mena milaw twra, entelws egwistiko e-mail.
Ama akolouthisw thn polu orthi logikh sou, etsi tha nai kopela mou. 3 meres kala, 4 meres na xaliesai. Gia oso krathsei h fash, oso paei.
Ola kala. Apla thelw na katalaveis oti o logos pou xaliemai einai pou de mporw na se katalavw, oso kai an thelw na mpw sta papoutsia sou, de mporw na katalavw pws einai na pernane 2 meres kai na mhn me exeis milhsei kan, pws noiwtheis, ti noiwtheis, giati to kaneis? Ksexniesai? De sou pernaei apo to mualo? Eisai busy? Ksereis oti tha me deis soon kai apla to afhneis? De mporw na katalavw auto pou les eipame gia ton kairo, eipame ti efaga, eipame pou arghsa na paw uni, pou agxwnomai gia to autokinhto... ti alla? auta ta nea. telos. Den exei nohma na milame 3 wres kai na paparizomaste etsi wste na katalhksoume eki pou ksekinhsame alla me ligo spasmena neura.

Egw thelw na paparistw mazi sou. An oxi kathe mera, toulaxiston mia fora to mhna (gia na mh pw mia fora th vdomada kai se tsakisw). Tha mou peis kai h paparia thelei thn wra ths, den kathesai sthn othoni mprosta kai les shmera einai 13 tou mhna, prepei na paparistw. Alla apo tote pou phges xxx, msn h sto thl de milhsa mazi sou panw apo 10 lepta. Mporei gia sena na einai normal. Kai gw auto thelw na katalavw. Giati egw olo zhtaw kai zhtaw kai zhtaw. Kai olo psaxnw kai psaxnw. E den nomizw na eimai pia toso stalker sou, na eimai toso argosxolh h toso pio polu na s'agapaw apo oti esu.
Esu matakia mou de ta dineis toso shmasia auta. Kai kala kaneis en merh. Twra eimai me thn kopela mou, pernaw kala me thn kopela mou, twra eimai me to mhtso, pernaw kala me to mhtso, twra eimai me ton pokopiko, pernaw kala me ton pokopiko (isws ama paei o pokopikos toualeta kai arghsei kanena 5 lepto na steileis msg sto mwraki sou), twra eimai monos mou, pernaw kala monos mou klp klp. Etsi energeis esu. Egw ksereis pws energw? twra eimai me to mwro mou, pernaw kala me to mwro mou, twra eimai me ton mitso, pernaw kala me ton mitso (to agori mou arage ti kanei? as tou thl), twra eimai me ton pokopiko, pernaw kala me ton pokopiko (ax thelw na steilw mnm sto mwro mou, mou eleipse). To ksereis fadazomai, as sou to pw gia mia akomh fora oti se skeftomai all the time kai oti de mporw na katalavw ola ta parapanw.

kai kati last, pou mporei na se tsatisei, alla tha hthela apanthsh. Mia erwthsh quiz.
Savatokuriako sto parisi me:
a) to mwro mou
b) to mwro mou kai 2 filous
c) 2 filous
d) 2 kolitous
e) ton aderfo mou

Egw me kleista matia se ena analogo kouiz tha elega a). Esu tha peis d) meta c) meta b) meta a) gioupiiii kai telos e). Den eisai 16, eisai 27. Kai gw den eimai mia gomena, eimai opws les h gunaika ths zwh sou kai se pisteuw pou to les. Pws einai dunaton na mhn katafera pote na ginw h filh sou?

Koitaw apo mia meria ta filia pou me esteiles msn me ekeino to gluko arkoudaki kai lew re pousth hlithia gamhse to to e-mail, ti psuxh exei, svhsto apo kei, oloi mazi sou tha asxolountai, den exei provlhmata o kosmos. Kai apo thn allh lew skepseis pou exw kathe mera de tis afhnw xwris paralhpth. Oti grinies kanw tis kanw se sena. Den exw kanenan na milhsw h na anoixtw, me sena to xw to zori, se sena tha ta pw. Kai oti katalaves katalaves kai as paei sthn euxh...

Spring fair 2006

Στο λεπτό το πρόλαβα το τρένο των 8.10. Φυσικά αφού έχασα αυτό των 3.10 και αυτό των 7.10. Είχα μια υπέροχη μέρα, πού μυαλό για δουλειά και ταξίδια. Καλά ήμουν εκεί που ήμουν. Είχε και ζέστη. Ήταν από αυτές τις καταστάσεις που δεν ξέρεις για ποιον ακριβώς λόγο βρίσκεσαι εκεί κι όμως όλα είναι τόσο περιέργως οικεία!!!

Μπαίνω στο τρένο. Έχω μπροστά μου 3 ώρες ταξίδι. Σε 2.30 ώρες αλλάζω τρένο. Βάρβαρη ώρα για Αγγλία να αλλάζεις τρένο στις 10.30 το βράδυ. Ειδικά αν ο σταθμός ειναι στη μέση του πουθενά. Εσύ και τα φαντάσματα στη καλύτερη των περιπτώσεων.


Πρώτο βαγόνι, silent zone... Και καλά! Δε λέω, κομμάτια είμαι, καλά θα ήταν να κοιμόμουν, αλλά και να κάθεσαι μέσα στη μούγκα, να φοβάσαι να κουνηθείς μήπως και ακουστεί το χριτσι χριστι από το μπουφάν και αρχίσουν να δυσανασχετούν τα αγγλόνια δε λέει.

Δεύτερο βαγόνι, μάλον δεύτερο απο το τέλος. Ωπ! Άδεια διπλή θέση δίπλα στην έξοδο. Κάθομαι με τη μια και λές και φχαριστώ!

Ξεκινάει το τρένο.... deamn it, κάθομαι α ν α π ο δ α. Τελικά ήταν δεύτερο βαγόνι από την αρχή.... Σιγά μην αλλάζω τώρα. Ας ζήσω και την εμπειρία του ανάποδου. Και άμα ξεράσω όταν φτάσω θα ξέρω next time να μη κάθομαι ανάποδα... με πειράζει!


Υ.Γ. Είναι όμορφο το ανάποδο τελικά. Βλέπεις τι αφήνεις πίσω σου ενώ το έχεις περάσει ήδη :)

small and vulnerable

The heart asks pleasure first...

and thats what i am gonna give her

Έσπασε η γκίνια!

Καλά που κέρδισε η παο γιατί το είχα τύψεις!

Από τότε που είχα γράψει το ποστ ούτε ένα γκολ έβαλε, ούτε μια νίκη....

Ξαλάφρωσα...

Είθε να χάνει ο παο!

Το μωρό μου είναι παο.
Ισχυρίζεται ότι δεν είναι φανατικός και ώρες ώρες αναρωτιέμαι αν θα ήταν τι θα έκανε. Λέτε να αφάνιζε οπαδούς άλλων ομάδων? Μόνο αυτό μένει...

Το πρόβλημα δεν είναι εδώ. Είναι πορωμένος με το ποδόσφαιρο, έχει ένα χομπι βρε παιδι και στην τελική μου αρέσει και μένα να βέπω μπάλα οπότε εντάξει.
Το κακό ξεκινάει όταν κερδίζει η ομάδα του. Χαρές και πανηγύρια. Είναι hyper όλη μέρα. Είναι στο ιντερνετ όλη μερα και όλη νύχτα, διαβάζει άρθρα για την ομάδα του από όλες τις εφημερίδες, ακούει superspor οοοοοοοοοοοοολη την ώρα. Ακόμη και για να κοιμηθεί βάζει το ηχειάκι στο αυτί του για να νανουριστεί με τον κάθε άσχετο που θα τηλεφωνήσει και θα πει τα έντερα του για την ομαδάρα του και θα αναλύσει γιατί ο μπισκαν έκανε εκείνο, αν α μαντζιο είναι έτοιμος, γιατί ο μαλεζανι έστησε έτσι τους παίχτες του, που χάθηκε ο κονσεισαο σε όλο τον αγώνα και χίλια δυο!
Και η ιστορία κρατάει 3 με 4 μέρες.
Εγώ όλο αυτό το διάστημα είτε υπάρχω είτε όχι είναι το ίδιο. Ας μην είμαι παραπονιάρα. Στις διαφημίσεις έρχεται και μου δίνει φιλάκια, αγγαλίτσες...πως! Νοιάζεται και για μένα, μου λέει ας βρω και γω ένα χομπι, να μη κάθομαι μόνη μου όλη μερα (&^%#*()*(&$#??? εεεεε??? πως είπατε????)

Παρόμοιο σκηνικό, λίγο μικρότερης διάρκειας και έντασης συμβαίνει όταν ο παο φέρει ισοπαλία. Αρχίζουν τα τηλέφωνα, οι αναλύσεις των αναλύσεων με κάθε γνώστη ποδοφαίρου, και πάλι το ραδιόφωνο, και πάλι εφημερίδες. Ακόμη και τον αδερφό μου πήρε η κατρακύλα. 28 χρονών παλικάρι ουδεμία σχέση με ποδόσφαιρο και ξαφνικά έχει και άποψη. Αλλά αντί για superspor ακούει metropolis (βλέπετε ο αδερφός μου ειναι παοκ). Τώρα τελευταία το μωρό μου ανακάλυψε και μια σελίδα στο ιντερνετ ενός τυπά που έχει λογικά νοβα ελλάδα και εκπέμπει ότι βλέπει στο ίντερνετ. Και για γκαντεμιά μου βλέπει αγώνες (πρέπει να είναι και φαν παο....) Δε μπορούσε να βλέπει κανένα πρωινό καφέ, κανένα σίριαλ, καμιά πάνια, καμιά άλλη καταστροφή βρε παιδί?
Και γω η καψερή φτιάχνω γλυκά, φαγητά που του αρέσουν, καθαρίζω το σπίτι για να τον ταρακουνίσω λιγο αλλά μάταια. Δε λέω, τα τρώει όλα, έχει και καλό λόγο να πει, αλλά γιατί πρέπει να γίνεται το δείπνο μπροστά στην οθόνη του pc???

Ας μην αναφερθώ δε τι γίνεται όταν χάνει ο ολυμπιακός....μάλον έχουμε μεγαλύτερο πανηγύρι απο όταν κερδίζει ο παο!

Ενώ όταν χάνει ο παο, παράδεισος! Ούτε ράδιο ακούει, ούτε εφημερίδες διαβάζει, ούτε μιλάει για παο, ευτυχώς ούτε νεύρα ή ακεφιές έχει. Απενταντίας, είναι όλη μέρα και όλη νύχτα αφιερωμένος στο μωρό του. Βγαίνουμε έξω, βλέπουμε ταινίες, πίνουμε, χορεύουμε, μαγειρεύουμε μαζί, τρώμε έξω, μου φέρνει πρωινό στο κρεβάτι,...τι να πρωτοσκεφτώ δηλαδη! Και ζούμε έναν έρωτα, μαγεία! Αγκαλιές, φιλιά, γλυκόλογα, τραγούδια... Όνειρο!

Γι'αυτό ερωτώ. Φταίω που εύχομαι να χάνει ο παο? Έστω να φέρνει μια ισοπαλία.... Ε?
Για τη σχέση μου ρε γαμώτο!